Zdjęcie na górze strony przedstawia Strukturę I w Becan, poniżej Struktura IX.

Miejsce, w którym znajduje się Becan było zamieszkane od czasów preklasycznych, znaczącą pozycję zaczęło jednak zdobywać dopiero we wczesnym okresie klasycznym (lata 250-600 n.e.), a szczyt rozwoju osiągnęło w latach 600-1000 n.e. W niedużym i niezbyt rozległym mieście, otoczonym fosą, znajduje się kilka grup budynków rozmieszczonych przy ceremonialnych placach. Fosa jest rzadko spotykana w miastach Majów, naukowcy uważają, że nie była elementem fortyfikacji, ale miała na celu zapewnienie zapasów wody. Charakterystyczną cechą stylu architektonicznego regionu Rio Bec są rozbudowane zespoły pałacowo- mieszkalne. Widoczna na zdjęciu powyżej piramida, nazwana Strukturą IX, liczy 32 metry wysokości i jest najwyższą budowlą w Becan. Na szczycie znajdowała się najważniejsza świątynia w mieście, we wnętrzu piramidy archeolodzy odkryli komorę grobową z licznymi przedmiotami z obsydianu, muszlami i ceramiką.

Struktura VIII jest dużą konstrukcją z trzema wejściami i wielkim maszkaronem na fasadzie. Górną część budowli zajmowało dziewięć pomieszczeń. Ponieważ nie miały one żadnej wentylacji i nie docierało do nich światło, zatem uczeni przypuszczają, że władcy mogli odprawiać tam rytuały i spełniać ofiary wymagające ciemności i odosobnienia.

Struktura VIII znajduje się przy placu centralnym (Plac B) wraz z Budynkami IX oraz X. Na centralnej fasadzie znajdują się pozostałości stiukowej ogromnej maski. Poniżej widok ze Struktury IX.

W północnej części Placu A wznosi się rozległa Struktura IV. Jest to kompleks świątyń i pałaców pochodzący z przełomu VII i VIII wieku. Szerokie schody prowadzą na górny dziedziniec, fasada budowli ozdobiona jest maskami zoomorficznymi wykonanymi z kamiennej mozaiki. Część budynków ma precyzyjnie wykonane zaokrąglone rogi, co nie jest częste w budownictwie Majów.

Chicaná (zapisywana też jako Chicanná) jest położona zaledwie ok. 2-3 km od potężniejszego sąsiada Becan oraz drugiego ośrodka Xpujil. W świecie Majów tak bliskie położenie miast było rzadkie i prawdopodobnie Chicana była w jakimś stopniu zależna od sąsiadów. Bogate dekoracje budynków oraz eklektyczny styl łączący cechy Rio Bec, Chenes i Puuc sugerują, że Chicana mogła być miejscem zamieszkania elit sąsiednich miast oraz podlegała ich wpływom. Miasto zostało współcześnie odkryte dopiero w 1966 r., dzięki temu zachowało się tu sporo budynków z bardzo bogatymi dekoracjami. Większość budowli pochodzi z późnego okresu klasycznego, z lat 550–700 n.e. kiedy miasto przeżywało okres świetności, opuszczone zostało ok. 1100 r. 

Chicana jest najbardziej znana z bogatej dekoracji na portalu Struktury II (zdjęcie powyżej) przedstawiającej najważniejszego u Majów boga Itzamnaaj. Jako kreator wszechświata bóg ten przedstawiany był pod wieloma postaciami, jedną z nich było wyobrażenie nazywane Paszczą Potwora Ziemskiego (budowla jest także zwana Domem Wężowych Ust). Badania pokazały, że budynek był pomalowany, odkryto pozostałości odcieni zielonego, niebieskiego, brązowego, czerwonego i czarnego. Maska wokół wejścia jest bardzo dobrze zachowana, widoczne są zęby przerażającej paszczy. Podobne maski zbudowano w Strukturze XX, ale nie zachowały się tak dobrze.

Jednym z najciekawszych budynków w mieście jest Struktura XX. Budowla pochodząca z VI-VII w n.e. i rozbudowywana w okresie późniejszym została zbudowana jako model wszechświata Majów. W jej pokojach widoczne są dowody, że budynek był używany do wyznaczania i świętowania ważnych wydarzeń rytualnego Kalendarza Majów. Wąskie klatki schodowe łączą poziomy, symbolizujące wszechświat i są przejściem między światem podziemnym i żywych. Naukowcy przypuszczają, że piramidę zbudowano w stylu Chenes. Późniejsze modyfikacje w stylu Rio Bec czy rzeźby boga Chac , zdobiące naroża górnego poziomu w stylu Puuc, niosą wciąż wiele pytań i hipotez. Wejścia do poszczególnych poziomów zdobiły, podobnie jak w Strukturze II, ogromne maski Potwora Ziemskiego. Kunszt i układ Struktury XX oraz jej symbolika sugeruje, że poświęcona była rejestrowaniu czasu, uspokajaniu bogów i utrzymywaniu przez kapłanów cykli wszechświata. Współczesne badania i odczytane teksty pokazują, że były to podstawowe zasady życia i religii Majów. 

W pewnej odległości od głównej części miasta spotykamy jeszcze inne, ciekawe konstrukcje. Jedną z nich jest Struktura VI, z zachowanymi pozostałościami zwieńczenia dachu i maskami bóstw po bokach głównej fasady świątyni. Budowla pochodzi z lat 700-800 n.e. i była wykorzystywana i przebudowywana do końca funkcjonowania miasta. Funkcja budowli jest przedmiotem wielu hipotez, mógł to być pałac lub świątynia o nieznanym przeznaczeniu.

Imponująca Struktura I to podłużna konstrukcja składająca się z 6 pomieszczeń oraz dwóch wież. Bogate zdobienia, starannie obrobione bloki kamienia i zaokrąglone rogi budowli wskazują na reprezentacyjny charakter budowy zamieszkiwanej przez elity Majów. Budynek pochodzi z późnego okresu klasycznego, dwie symboliczne piramidy- wieże są charakterystyczne dla rejonu Rio Bec. Budynek jest skierowany na wschód i ma od frontu platformę widokową, która umożliwiła obserwowanie zachodu słońca bezpośrednio za wieżami lub ze świątyni, które kiedyś stały na szczycie.

Widoczna poniżej Struktura XI była pałacem z dwunastoma pokojami. Jest to prawdopodobnie najstarsza budowla w Chicana, powstała w okresie preklasycznym i przetrwała upadek miast majańskich między 100-250 r n.e. Budowla była użytkowana przez stulecia i wielokrotnie przebudowywana. Ściany Struktury XI są zbudowane z małych kamiennych bloków i nie mają żadnych rzeźbionych dekoracji. Budynki z epoki klasycznej zbudowane są z dużych, dobrze obrobionych kamieni i pokryte są często bogatymi dekoracjami. Dowody na wczesne pochodzenie tej konstrukcji znajdują się także w sklepieniach dachowych, są to typy nieznane z okresu klasycznego, co sugeruje, że zostały zbudowane w erze przedklasycznej między 300 r. p.n.e. a 250 r. n.e. Niektórzy badacze w układzie komnat tego budynku dopatrują się podobieństwa do sal tronowych przedstawianych przez Majów na freskach.

Kohunlich

Kolejnym ciekawym miastem Majów są położone w stanie Quintano Roo ruiny Kohunlich. Było to miasto średniej wielkości, obejmuje obszar ok. 8,5 hektara, z czego część ciągle pozostaje nieodsłonięta. Początki miasta sięgają 200 r. p.n.e., okres świetności przypadł na lata 200-900 n.e. a miasto było zamieszkiwane do 1200 r. Podczas wykopalisk okazało się, że większość budowli miasta stanowiły budynki mieszkalne. Tak duże i rozległe budynki mieszkalne są rzadkie w innych rejonach Jukatanu, a charakterystyczne dla dorzecza Rio Bec. Kohunlich jest także znane z pięknych stiukowych masek, zdobiących jedną z piramid.

Wykopaliska archeologiczne w Kohunlich pokazały, że większość budynków w mieście była pomieszczeniami mieszkalnymi. W żadnym innym mieście Majów nie natrafiono na tak dużą ilość budowli rezydencjalnych na dodatek o tak wielkich rozmiarach. Najpotężniejszą budowlą jest Akropol wraz z przylegającym pałacem U Yotoch Ahaw. Na górnej platformie znajduje się obszerny kompleks rezydencjalny. Po dwóch stronach wzniesiono symulowane schody, typowe dla stylu Rio Bec. Wielkość tego kompleksu najlepiej jest widoczna z Placu Steli (dwa zdjęcia powyżej pokazują ten zespół).

Przy wejściu na teren ruin, naprzeciwko Akropolu rozpościera się zespół rezydencjalny, użytkowany w latach 600–1200. Wykopaliska sugerują, że budynki mogły być zamieszkiwane przez artystów i rzemieślników, zajmujących się wyrobem przedmiotów z muszli. Jest to typowy dla stylu Rio Bec rozległy budynek mieszkalny z wieloma komnatami.

Centrum miasta stanowi rozległy Plac Stel, zapewne miały tu miejsce najważniejsze wydarzenia w historii miasta. Wschodnią stronę placu zajmuje Pałac Stel, ostatnich zmian konstrukcyjnych dokonano w nim około 600 r.n.e. U podnóża budowli ustawiono trzy gładkie stele. Pałac Stel wraz z położoną w pobliżu Świątynią Masek we wczesnym okresie klasycznym tworzył jeden kompleks.

Niepozorna z zewnątrz piramida, pokryta dla ochrony przed warunkami atmosferycznymi dachem z trzciny, kryje piękne maski rozmieszczone wzdłuż głównych schodów. Pierwotnie było ich osiem, niestety trzy z nich zostały zrabowane i ich los jest nieznany. Dla ochrony maszkarony przykryte są gęstą siatką, ale nie przeszkadza to w ich podziwianiu. Maski zdobiły świątynię pochodzącą z około 500 r. n.e. i zostały zabudowane nowszą konstrukcją, powstałą około 700 r. Wyjaśnia to wspaniały stan zachowania maszkaronów, łącznie z resztkami pokrywającej je farby.

Zdjęcie poniżej przedstawia pomieszczenia pałacowe w budowli znanej jako 27 schodów.

Laguna Bacalar

Laguna Bacalar jest długim na 55 km i dość wąskim (2,5 km) jeziorem słodkowodnym. Słynie ze wspaniałego turkusowego koloru, dno pokrywa biały wapienny piasek, a krystaliczna woda pochodzi z podziemnych rzek. Jest to jedno z nielicznych jezior na Jukatanie. Wapienna budowa półwyspu uniemożliwia zatrzymywanie wód na powierzchni, dlatego na Jukatanie niewiele jest rzek i jezior na powierzchni, za to dużo podziemnych zbiorników. W rzeczywistości Laguna Bacalar to trzy duże, połączone ze sobą cenoty, czyli zapadnięte jaskinie ze słodką wodą, zasilane przez ogromną podziemną rzekę. Dlatego woda jest tak czysta i rześka, a oszałamiające kolory uzasadniają nazwę Laguna de Siete Colores. Wokół jeziora znajduje się wiele hoteli z dostępem do laguny, jest to wspaniałe miejsce na wypoczynek po zwiedzaniu miast Majów. Kąpiel w krystalicznej i ciepłej wodzie stanowi dużą przyjemność. W miejscowości Bacalar jest kilka dobrych restauracji ulokowanych na brzegu jeziora, z tej miejscowości są też organizowane wycieczki po lagunie.

Bacalar jest najstarszą miejscowością w tym rejonie Jukatanu, zostało założone w XVI wieku na miejscu wioski Majów. Dzisiejsze Bacalar to małe, prowincjonalne miasteczko żyjące z turystyki. Znajdziemy tu wiele przyzwoitych restauracji rozlokowanych na brzegu jeziora oraz przy głównym placu miasteczka. W przeszłości Laguna Bacalar była połączona systemem bagien i przesmyków z oceanem, co miało pozytywny wpływ na gospodarkę miasta, ale też narażało rejon na ataki piratów. W centrum Bacalar znajduje się także malowniczy fort San Felipe, którego budowę ukończono w 1729 r. Twierdza miała chronić mieszkańców przed napadami piratów plądrujących w XVII wieku te okolice, ich ofiarą padło także samo Bacalar.